Belastingplan 2024
In onze jaarlijkse Prinsjesdagspecial zetten wij voor u de belangrijkste voorstellen uit het Belastingplan 2024 op een rij. Bent u benieuwd naar de fiscale maatregelen voor uw onderneming?
Per 1 januari 2024 vindt een vereenvoudiging plaats in de manier waarop men vaststelt of voor toeslagen sprake is van co-ouderschap. Het is niet meer nodig dat op elk moment in het jaar sprake is van een gelijke verdeling. Het is voldoende als op kalenderjaarbasis het verblijf van het kind in beide huishoudens nagenoeg in een gelijke verhouding is. Hiervan is in ieder geval sprake als het kind 156 dagen (3 dagen maal 52 weken) per berekeningsjaar bij elk van beide ouders verblijft.
In individuele gevallen houdt de Dienst Toeslagen nog wel ruimte om maatwerk te bieden.
Aan een overtreder is een bestuurlijke boete op te leggen. In 2014 is het begrip overtreder uitgebreid met personen die anderen bewust helpen bij het niet nakomen van fiscale verplichtingen of verplichtingen voor toeslagen. Het betreft specifiek de doen pleger, de uitlokker en de medeplichtige. De evaluatie van deze uitbreiding blijkt nog niet goed mogelijk en wordt daarom uitgesteld tot 1 januari 2029. Na deze datum vervalt deze uitbreiding automatisch, tenzij er een aanvullend wetsvoorstel wordt aangenomen.
Deze bepaling maakt het mogelijk om betrokkenen die anderen bewust helpen bij het niet nakomen van hun verplichtingen in de fiscaliteit of toeslagen een bestuurlijke boete op te leggen.
Voor toeslagen geldt dezelfde regeling voor vergoeding en betaling van belastingrente als voor de inkomstenbelasting en dus ook hetzelfde tarief van 6%. Met terugwerkende kracht tot 1 juli 2023 wordt de door de toeslaggerechtigde te betalen rente verlaagd naar 4%. Als de toeslaggerechtigde recht heeft op rente wordt deze pas per 1 januari 2024 verlaagd van 6% naar 4%.
Op dit moment bestaat er bij de invordering van belastingen geen mogelijkheid om bij onvoorziene en zeer onredelijke gevolgen af te wijken van de regels zoals die in de wet staan. Om die reden wordt er een hardheidsclausule in de Invorderingswet ingevoerd. Daarmee krijgt de Minister van Financiën de bevoegdheid om belastingschuldigen tegemoet te komen in gevallen waarin de Invorderingswet leidt tot ‘onbillijkheden van overwegende aard’. Een belastingschuldige dient in dat geval een verzoek voor toepassing van de hardheidsclausule in te dienen.
De hardheidsclausule is (alleen) bedoeld voor bijzondere gevallen of groepen van gevallen waarin toepassing van de wet leidt tot zeer onredelijke gevolgen die niet zijn voorzien bij de totstandkoming van de wettelijke bepaling.
Om te bepalen welke belastingaangiften handmatig gecontroleerd moesten worden, heeft de Belastingdienst een risicoselectie toegepast waarbij ook niet-fiscale gronden zijn gebruikt. Met die werkwijze zijn de grondrechten van belastingplichtigen geschonden en dienen zij daarvoor te worden gecompenseerd, zolang de Belastingdienst niet aannemelijk kan maken dat de selectie op fiscale gronden heeft plaatsgevonden. Uitgangspunt is dat die belastingplichtigen niet zelf om die compensatie hoeven te verzoeken. Deze compensatie is onbelast en wordt niet verrekend met eventuele openstaande belastingschulden.
Er worden veel WOZ- en BPM-bezwaren ingediend door no cure no pay-gemachtigden. Om de werkdruk die hierdoor ontstaat te verminderen, zijn drie maatregelen voorgesteld. De vergoedingen ter tegemoetkoming in de kosten voor door een derde beroepsmatig verleende rechtsbijstand worden verlaagd. Ook wordt de hoogte van de vergoeding van immateriële schade vanwege overschrijding van de redelijke termijn wettelijk vastgelegd. Tot slot wordt geregeld dat uitbetalingen die voortvloeien uit een beslissing op bezwaar of een uitspraak in een beroepsprocedure enkel plaatsvinden op een bankrekening op naam van de belanghebbende.
